Jestem psychoterapeutką Gestalt.
Mogę Ci pomóc odnaleźć własną drogę rozwoju.

Joanna Majda-Kostrz

Leczenie nerwicy

Leczenie nerwicy, stresu czy napadów paniki pomaga uporać się z negatywnymi emocjami i objawami somatycznymi lęku, który uważa się za jedną z przyczyn tych stanów. Leczenie stresu za pomocą terapii pomaga człowiekowi zapanować nad trudnymi dla niego sytuacjami. Stres towarzyszy codziennie każdemu z nas, ale może osiągać różne nasilenie. Niektórym osobom pomaga się zmobilizować, ale znacznie więcej osób odbiera ten stan jako obciążenie, które zakłóca, a nawet zagraża funkcjonowaniu organizmu.

Uświadomienie pacjentowi mechanizmów, które w konsekwencji wywołują napady paniki, umożliwia dokonanie oceny poznawczej sytuacji, w których bierze udział. Wydarzenia można odbierać jako sprzyjająco-pozytywne, bez znaczenia lub stresujące. Często to człowiek nadaje zdarzeniom konkretny kontekst, ze wsparciem psychoterapeuty może nauczyć się postrzegać środowisko w bardziej przyjazny dla siebie sposób, tak aby nerwice i napady lęku nie determinowały podejmowanych aktywności i nie ograniczały czerpania radości z życia. Terapia może być prowadzona indywidualnie, w związkach lepsze rezultaty przynosi terapia par.

Leczenie stresu jako zaburzenia równowagi organizmu

Pojęcie stresu w medycynie, psychologii, jak i innych dziedzinach sprowadza się do postrzegania go jako czynnika, który powoduje zachwianie wewnętrznej równowagi. Długotrwały stres i napady paniki mogą prowadzić do rozwoju nerwic. Współcześnie w psychologii stres definiuje się na trzy sposoby: jako reakcję, bodziec i transakcję. Stres określa się jako złożoną odpowiedź organizmu na bodźce zakłócające jego homeostazę, czyli stan równowagi.

Należy przy tym pamiętać, że i człowiek i środowisko ulegają ciągłym zmianom. Podjęcie rozmowy z terapeutą może pomóc w wyzwoleniu się z nerwicy i całkowicie odmienić życie osoby, która dotąd funkcjonowała pod wpływem stresu.

Napady paniki i stres w psychologii

Po raz pierwszy pojęcie stresu pojawiło się w Kanadzie w latach 50. XX w. Do powszechnego użycia wprowadził je lekarz, fizjopatolog i endokrynolog, Hans Selye. Stres zdefiniował jako stan organizmu następujący po wystąpieniu szkodliwych bodźców ze środowiska zewnętrznego, nazwanych stresorami.

Następnie badania nad stresem prowadzili m.in. Lazarus i Folkman. Ich koncepcja do dzisiaj stanowi podstawę do analiz psychologicznych o tematyce stresu. W swojej teorii transakcyjnej określają stres jako stan napięcia emocjonalnego, który powstaje w wyniku określonej transakcji człowieka z otoczeniem (lub samym sobą). Wspomnianą transakcję jednostki z otoczeniem należy rozumieć jako wzajemne oddziaływanie — relację człowieka i otoczenia. Nerwice i stres odczuwane są jako przykre, zagrażające poczuciu dobrostanu psychicznego, obciążające zasoby.